Over mij
Sinds 2006 ben ik (therapeutisch) coach en trainer. Daarnaast werk ik één dag in de week als vrijwillig dagcoördinator in Hospice de Brug in Druten.
Het is mijn missie om tegenslag, verlies en rouw net zoals vreugde en liefde te verweven in het leven. Ze horen bij elkaar, voeden elkaar en daarmee ons bestaan.
Omgaan met verlies
is de lange weg
waarop je leert
van de leegte
een ruimte te maken
Woorden die mij blijven raken van Stef Bos
-Annemiek Hoogenraad-
Visie & Ervaring
Tegenslag, verlies en rouw is altijd een onderwerp in de begeleiding en trainingen die ik mag geven. Vaak verborgen achter thema’s als werkdruk, relatie- en opvoedingsproblemen, fysieke problemen zoals spanningshoofdpijn en vraagstukken rond betekenisverlies in leven en werk. Wij zijn niet zo gewend om aandacht te geven aan verlies zoals bijvoorbeeld bij ziekte en dood. We leven in een tijdperk waarin alles mogelijk is en alles mogelijk moet zijn. Op social media laten we alleen zien hoe fantastisch ons leven is. Op de vraag: “Hoe gaat het met je?” antwoorden we heel gemakkelijk “Goed!”. Ook als we te maken hebben met tegenslag. Persoonlijk word ik daar bij tijd en wijle een beetje kriebelig van. Omdat het leven nu eenmaal niet alleen rozengeur en maneschijn is. De grijze en zwarte kant die wij allemaal weleens een meemaken, hoort er ook bij.
Doordat we de tegenslag, het verlies en de rouw niet zo zichtbaar hebben in het (samen)leven, lijkt het soms alsof het daar niet over mag gaan. Waar moeten we dan heen met onze verhalen over verdriet, wanhoop, onmacht, boosheid en moedeloosheid? Als het ons allemaal teveel wordt en tegenslag over het verlies struikelt en we geen tijd nemen en aandacht besteden aan de pijn die daarmee gepaard gaat? Het stapelt zich op en opeens is het teveel.
Ik bied plek en ruimte aan mensen die voelen, merken, ervaren dat het “niet meer gaat” en tijd en aandacht willen besteden aan de pijn en verdriet rond het verlies dat korter of langer geleden voorbij kwam in het leven.
Ik geloof niet in het concept dat we rouw kunnen “verwerken”. Of dat we de rouw “een plekje” moeten geven. Net zoals wij de liefde en de vreugde, wil rouw verweven worden in het leven. Omdat het erbij wil horen. De bekende uitspraak van Wibe Veenbaas “Rouw is de achterkant van de liefde” verwoord dat voor mij precies.
Er is geen “vaste” route voor het verweven van het verlies en de rouw. Iedereen heeft zijn of haar eigen route. Een route die gaandeweg het verweven duidelijk zal worden. Een route waarbij we sommige paden vaker moeten lopen. Om daar uit te komen waar je kunt zeggen: “Dit is mijn bestemming waar liefde en rouw samen plek hebben.”
mijn werkwijze
De basis van mijn werkwijze ligt in de visie en methode van het Systemisch Werk zoals ik die bij Phoenix opleidingen eigen heb gemaakt. Dat betekent voor mij dat ik de begeleiding met je meekijk naar “het nest” waar je vandaan komt. Wat je daar hebt geleerd en ontwikkeld. Want wat je daar hebt geleerd is de basis van waaruit jij jouw vreugde, liefde, tegenslag en verlies in het leven tegemoet treedt. De basis waarop je volgende stappen kunt zetten.
Ik werk ook met de Verliescirkel. Een theorie en werkmethode ontwikkeld door Riet Fiddelaers-Jaspers. Een hulpmiddel om te gebruiken bij het onderzoeken, ontdekken, ontwikkelen en verweven van tegenslag, verlies en rouw in het leven. In deze cirkel komen o.a. de volgende onderwerpen aan bod: hechten, verbinden, afscheid nemen, rouw en integreren van verlies in het leven.
Ik zal daarbij niet alleen met je praten maar ook met je “aan het werk” gaan. Dat betekent dat ik met je zal werken voorbij de gesproken woorden. Door je te laten tekenen, schrijven en mee te nemen in opstellingen wil ik je aanmoedigen om contact te maken met andere informatiebronnen in jou dan je hoofd. Ons lichaam en creativiteit geven ons veel informatie die een mooie bron zijn voor jouw pad. Dat kan spannend zijn want we begeven ons op kwetsbaar gebied waar misschien lang een bord met “verboden toegang” heeft gestaan. Dus we gaan stap voor stap op pad.
mijn relatie met tegenslag, verlies en rouw
Ik leerde al jong mijn eigen veerkracht opbouwen. Door hard te werken, mijn best te doen, vriendelijk te zijn voor anderen en (als het moest) voor hen te zorgen. Deze kwaliteiten heb ik in mijn leven goed kunnen ontwikkelen zodat ik “het leven” aan kon. Tegenslagen zoals de verhuizingen met ons gezin, de mentale afwezigheid van mijn moeder, de scheiding van mijn ouders, het contactverlies met mijn vader, het pesten op school, het verlies van mijn eerste grote liefde, mijn eigen scheiding, het overlijden van mijn moeder heb ik op die manier het hoofd geboden. Dat lukte aardig. Al had ik in de loop van de jaren in mijn opleidingen ook wel geleerd dat deze handige overlevingsmechanismen ook een keer uitgewerkt zouden raken.
En zo gebeurde toen mijn lief de diagnose ongeneeslijke prostaatkanker kreeg. Uitgezaaid door zijn hele lichaam en de meest zware vorm. De bekende mechanismen deden de eerste maanden goed hun werk. Totdat de eerste behandelingen liepen en er wat rust kwam. Toen pas voelde ik mijn lichaam: beurs en opgejaagd. Ik kon uiteindelijk niet anders dan dit levend verlies onder ogen te zien. Dat kon ik niet alleen en met de mensen om mij heen. Ik had iemand nodig die op afstand stond en met mij mee kon lopen in plaats van goed bedoelde en liefdevolle adviezen geven. Die heb ik gelukkig gevonden. Daarmee had ik een plek voor mijzelf gecreëerd om dit verlies en daarmee de rouw onder ogen te komen.
Het verlies van nu in de vorm van het verlies van onze toekomst samen. We zouden nog minimaal 30 jaar samen zijn. Het verlies van de seksuele relatie door het platleggen van de testosteron bij hem. Het verlies van gezondheid en energie bij hem zien en het verdriet dat daar mee gepaard gaat. Het aankomende verlies bij het overlijden. Hoe deal ik daar dan mee? Hoeveel verdriet zal ik dan hebben? Hoe ga ik dat financieel redden? Blijf ik dan op deze mooie plek wonen of ga ik terug naar de Randstad? En nog veel mee vragen die kris kras door mijn hoofd en lijf gingen. En ook het onbekende traject dat nog voor ons lag rond behandelingen en andere palliatieve zorg.
Met al deze vragen kwam mijn geschiedenis mee. Over hoe ik heb geleerd om welkom te zijn, mij te hechten aan mijn ouders en anderen, hoe ik in de loop van de jaren verbindingen en intimiteit met anderen ben aangegaan, een aantal van die verbindingen weer ben kwijtgeraakt en hoe ik daar wel of niet over gerouwd heb.
Een pijnlijk proces om al die opgestapelde verliesmomenten nog eens aan te kijken. Maar vooral een openbaring om te zien hoe dat een voedingsbodem is om opnieuw te kiezen hoe ik mij hecht en verbind aan het leven en aan het leven met mijn lief. Daar waar ik gewend was om bij dreigend verlies afstand te nemen, mij te onthechten. Reuze spannend én geweldig tegelijkertijd.
Opleidingen
Phoenix opleidingen in Utrecht
- Opleiding professioneel communiceren
- Systemisch Werk
- Maskermaker
In de opleiding en Phoenix staan het gedachtegoed van Systemisch Werk/ Familie opstellingen, Transactionele Analyse, NLP en lichaamswerk centraal.
Expertise Centrum Omgaan met Verlies
- de Verliescirkel: opleiding tot rouwcoach
